Biz seni görmeden sevdik, gül yüzlü peygamberim. Aylar yılları kovalarken ömür , senin hasretinle tükeniyor. Tesellimiz ahirette seni görebilecek olmak. Her ayrılığın bir vuslatı var. Tek dileğimiz yaratandan bizi kavuşturması efendim.
Aramızda olsaydın bu gün dünya böyle olmazdı. Savaş yerini barışa bırakır, ağlayan çocuklar ve anneler olmazdı. Sen aramızda olsaydın, yürüseydin şehirlerimizin sokaklarında, gül kokardı her yer. Efendim, adaletine, merhametine, sevgine her zamankinden daha çok muhtacız şimdi.
Biz yetemiyoruz dünyaya. Ağlayan anneleri güldüremiyoruz. Çocukların yetim kalmalarına engel olamıyoruz. Firavunlar geri geldi efendim. Onlarla nasıl mücadele edeceğimizi bilemiyoruz. Her geçen gün dünya dar geliyor bize. Kadınlar, çocuklar, zayıflar, yaşlılar her şey ve herkes sana hasret ya kutlu nebi.
Aramızda olsaydın efendim, gülerdi yetim çocuklar. Sen gittin gideli okşanmıyor başları. Yetim peygamberin ümmeti gerçekten yetim kaldı. Halbuki yetime kol kanat gerenle cennette yan yana olunacağını müjdelemiştin. Dünya çocukları yetim bugün. Hangi coğrafyada olursa olsun, dünya çocuklar için güvenli olmaktan çıktı. Halbuki sen gözünden sakınmıştın peygamber güllerini. Topluma emanet etmiştin onları. Mallarını haram yollarla yememeyi emretmiştin bizlere.
Sen gittiğinden beri efendim, güller mahzun, çocuklar mahzun. Mümin yürekler mahzun. Bizi teselli eden tek şey, ümmetin olma şerefi. Ahirette sana kavuşabilme ümidi. Bu ümit canlı tutuyor bizleri.
Efendim, senin bizi özlediğin gibi biz de özlüyoruz seni . Hani bir gün ashabınla otururken dostlarımı çok özlüyorum demiştin. Onlarda ya Rasulellah biz yanındayken bizi nasıl özlersin demişlerdi. Sen de sizleri kastetmiyorum. Ben gelecekte beni görmeden bana iman edecek, dostlarımı özlüyorum demiştin. Senin özlediğin dostlardan olabilmek, en büyük mutluluktur bize.
Yine de ümidimiz var efendim. Senin güzelleştirdiğin gibi dünyayı güzelleştirmeye çalışanlar var. Yetimin başını okşamaya devam edenler var. Her şeye rağmen, çocuklar gülsün diye didinenler var. Adaleti yeniden ayağa kaldırmaya çalışanlar var. İyiliğin dünyayı kurtaracağına inananlar var. Senin ektiğin iyilik tohumlarını yeşertmek için canla başla çalışanlar var.
Bize Allaha kul olmayı öğrettin gün, ruhlarımızda yanan kötülük ateşleri söndü. Bize birbirimizi sevmeden cennete gidemeyeceğimizi öğrettin gün, kaldırdık aradan mesafeleri. Kardeş olduk dünyanın öbür köşesinde, yüzünü hiç görmediğimiz Müslüman kardeşimizle.
Müminler bir binanın tuğlaları gibidir dediğinde sımsıkı kenetlendik birbirimize. Bizi bir arada tutan bağdı sözlerin. Bu sözlerle kopmamak üzere bağlandık birbirimize.
Senden ne zaman uzaklaşsak kaybettik yolumuzu. Şaşırdık kendimizi. Ayıramaz olduk doğru ile yanlışı. Işığımız söndü karanlıklarda kaldık efendim. Aydınlığımız senin emanetlerine sımsıkı sarılmaktır. Sahip çıkmaktır, Kuran ve sünnete.
Bu bilinçle yetişen gençlerimiz var efendim. Onlar senin yolunda, her daim dünyayı güzelleştirmek için çaba harcayacaklar. Onlara bakerken, bir kez daha yeşeriyor ümitlerimiz. Hamdediyoruz seni gönderene, kokuna hasret çektirene, ümmetin olmakla şereflendirene.
Sen varsın efendim, ilklerimize kadar hissediyoruz varlığını, sevgini. Dualarımızda sana layık ümmet olabilmeyi istiyoruz rabbimizden. Kavuşmak ümidimizdir. Hamdolsun ümitlendirene.
Hayırlı cumalar dostlar.